Zaburzenia lękowe to określenie obejmujące grupę chorób, których głównym objawem jest lęk lub niepokój. Nie jest on jednak reakcją na rzeczywiste zagrożenie lub sytuację stresową. Pojawia się bez powodu, może utrzymywać się godzinami, osiągać znaczne nasilenie lub pojawiać się w szczególnych sytuacjach. Leczeniem zaburzeń lękowych zajmuje się psychiatra.
W zależności od rodzaju lęku zaburzenia lękowe dzielimy na:
Zaburzenie lękowe uogólnione ( GAD ): cechuje się uporczywym utrzymywaniem się lęku mimo braku zewnętrznych okoliczności do jego odczuwania. Objawy są dość zróżnicowane np.: uczucie poddenerwowania lub niepokoju, zamartwianie się, obawy że stanie się coś złego ( choroba, wypadek ) pacjentowi lub jego rodzinie, przewidywanie złych wydarzeń, drżenia, kołatania serca, pocenie się, ucisk w gardle, zawroty głowy. Zaburzenie to częściej występuje u kobiet, lub związane jest z przewlekłym stresem. Przebieg jest najczęściej przewlekły ze zmiennym nasileniem objawów.
Zaburzenie lękowe z napadami paniki: występują na pady silnego lęku (napady paniki ), które nie są spowodowane czynnikami zewnętrznymi, pojawiają się nagle bez możliwości ich przewidzenia. Dominujące objawy obejmują uczucie silnego lęku, strach przed śmiercią lub poważna chorobą ( np. zawał serca ). Towarzyszą temu kołatania serca, duszność, ucisk w klatce, zawroty głowy. Napady najczęściej trwają kilka minut, choć mogą utrzymywać się dłużej.
Agorafobia: obejmuje lęk przed otwartą przestrzenią, wychodzeniem z domu, przebywaniem w tłumie, w miejscu publicznym, podróżowaniem. Nasilenie lęku jest zmienne ale może osiągać znaczne rozmiary i w skrajnych sytuacjach pacjenci nie są w stanie opuszczać mieszkania. Lęk nasila się w sytuacjach gdy nie ma możliwości natychmiastowego opuszczenia danego obszaru. Mogą również występować napady paniki ale są one ograniczone do konkretnych sytuacji.
Fobia społeczna: lęki koncentrują się na obawie przed oceną przez innych ludzi i prowadzą do unikania sytuacji społecznych. Lęk może pojawiać się np.: jedzenie w miejscach publicznych, wystąpień publicznych, spotkań z innymi ludźmi. Występować może dodatkowo czerwienienie się, potrzeba natychmiastowego oddania moczu, napady paniki. Fobia społeczna połączona jest z niską samoocena i obawą przed krytyką. Unikanie innych ludzi w skrajnych przypadkach może prowadzić do całkowitej izolacji społecznej, bez możliwości znalezienia pracy lub partnera.
Fobie specyficzne: ta kategoria obejmuje lęk pojawiający się w specyficznych sytuacjach. Może to być np. lęk przed zwierzętami, piorunami, ciemnością, dentystą, krwią, zamkniętymi przestrzeniami. Kontakt z takimi sytuacjami może powodować napady paniki i prowadzi do unikania ich. Ograniczenia życiowe spowodowane tym zaburzaniem są uzależnione od realnych możliwości unikania sytuacji fobicznych.
Leczeniem zaburzeń lekowych zajmuje się lekarz psychiatra. Polega ono na stosowaniu leków przeciwlękowych z ewentualna psychoterapią.
